Verhalen

Ik schrijf soms korte verhalen, gewoon fantasie en niet hoogstaand.
Het liefst verwerk ik een twist in het verhaal.
Sommige verhalen ontstaan zomaar, andere door een schrijf uitdaging op blogsites

Onderstaand de index, als je op de titels klikt spring je naar het betreffende stuk. Scrollen kan natuurlijk ook nog steeds.
Hopelijk veel leesplezier.

Bijkomen.
Jagen.
Wat een dag.
Mag ik niet dromen ?
Aasgieren en profiteurs.
Lijden en leiden. 18+
Zwaar verliefd.
Onrust en blijdschap.
Ik zag je in een hoekje.

 

Bijkomen.

Geroezemoes op de achtergrond, mijn benen voelen loodzwaar aan.
Ik weet niet in welke positie ik lig, maar onhandig.
Ik probeer mijn rechterarm onder mijn lichaam vandaan te krijgen, met moeite draai ik op mijn rug, stijf en stram.
Alles lijkt nog te werken, mijn achillespezen voelen pijnlijk aan en een grote teen zit ergens in verstrikt.
Mijn ogen plakken en het lukt maar moeilijk ze te openen, korrelig voelen ze aan, zand erin ?
Boven mij hangt een witte mist, op de tast zoek ik mijn bril.
Nu wordt het zicht wat duidelijker, de mist trekt op en het blijkt mijn nieuwe klamboe te zijn.
Ik rek mij uit, maar elke vezel in mijn lichaam protesteert, blijf nog even liggen lijkt het te willen zeggen.
Een scherp licht naast mij maakt mij duidelijk dat ik langzaam begin bij te komen.
Het geroezemoes wordt luider, het is de buurvrouw, hoewel ik haar niet versta is wel duidelijk dat de buurman de tuin water moet geven.
Langzaam beginnen de contouren van mijn kamer duidelijker te worden, ik kijk op de klok, het blijkt al 07.15 uur te zijn, ik heb blijkbaar al een deel van de dag gemist.
Staat de haan van de buren vandaag op het menu, of heb ik echt zo vast geslapen ?
Langzaam kom ik overeind en strompel naar de badkamer.
De koude toiletpot maakt dat ik ineens helemaal wakker ben.
Ik kijk door het kleine raampje naar buiten, zie de buren al druk in de moestuin bezig, de lucht is blauw en de bergen begroeten mij zoals zoveel dagen hier.
Zo met mijn blote voeten op de koele tegels en zittend op de koude wc pot realiseer ik mij hoe gelukkig ik hier ben.
Goedemorgen Albert, het wordt weer een mooie dag.

Vandaag wezen jagen op konijnen.

Rare dag vandaag, beetje mistig maar de zon kwam langzaam door en de wind stak op waardoor de mist verdween, behalve in het dal bij de rivier, waar ik naar toe zou gaan omdat daar mooie velden en dus ook konijnen zitten.
Het was mijn beurt deze week, de buren en anderen mensen uit het dorp zijn de afgelopen dagen wezen jagen.
Ik pakte mijn spullen bij elkaar, mijn drinkfles, een droog broodje, vooral geen vleeswaren erop, mijn geweer, extra kogels, bescherm as en natuurlijk de handschoenen.

Alice stond klaar en werd onrustig, dat wordt ze altijd als ze ziet dat we het bos in gaan, anders dan een rondje door het dorp
Ik gaf een seintje aan de buren dat ik vertrok, we doen dat altijd voor de zekerheid, je kunt immers nooit weten.
Na 10 minuten kwam ik bij de bosrand en zag de eerste verbandtrommel hangen, meerdere zullen volgen. Het geweer hing geladen losjes over mijn schouder en Alice was op haar hoede, wolven zullen niet snel iets proberen bij een mens, er zijn immers konijnen genoeg en een mens is een lastige prooi maar je weet het maar nooit.
Na nog 2 verbandtrommels gepasseerd te hebben, kwam ik bij de velden en zag de konijnen in het gras op en neer rennen. Ik keek om mij heen, zocht een goede schuilplek met dekking in mijn rug en ging zitten met het geweer in de aanslag.

Na ongeveer een kwartiertje waren er veel konijnen in het veld, ik zocht er 2 uit die dicht bij mij waren, richtte het geweer en schoot snel achter elkaar, beide raak.
Snel opstaan, de buit pakken en weg wezen. Het pad op naar boven en weg van de beren schuilplaats. Een wolf is te doen en die schatten hun kansen in, maar beren zijn onvoorstelbaar. Daarom ook zorgen dat je geen vleeswaren op je brood hebt en zorgen dat je uit de wind blijft.

Het was een rustige wandeling, Alice hoorde of rook blijkbaar niets en we konden rustig doorlopen naar het volgende veld, pakweg een half uur verder op.
Bij het volgende veld het hetzelfde ritueel, alleen hing ik de 2 geschoten konijnen nu op in een boom vlakbij, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.
Plekje gezocht en weer wachten, gelukkig waren de konijnen ongeduldig en kon ik er weer 2 schieten, voldoende voor vandaag, prooi pakken en snel wegwezen.
Lopend naar het dorp zag ik aan de andere kant van het kleine dal een bruine beer lopen, automatisch heb ik mijn pas versneld.
Terug komend bij het dorp zag ik dat ze langzaam dichterbij kwam en mij volgde. Ik blies 2 keer op de hoorn die bij de verbandtrommel hing, dan weten de mensen dat ik eraan kom, niet in gevaar ben maar wel een waarschuwing geef.

10 Minuten later was ik weer in de bebouwde kom, er staan hier pakweg 50 huizen waarvan er nog 20 van bewoond zijn.
De beer zag ik niet meer, ze houden niet van dorpen, te veel mensen.
Ik gaf de 4 konijnen aan de buurvrouw, zij knikte tevreden en zou het vlees in het dorp verdelen.
Mijn jachtdag zit er voor de komende 4 weken weer op. We verdelen het een beetje onder elkaar om zo toch wat vlees op tafel te hebben.

Tja de tijden zijn veranderd in 10 jaar, de uitbraak van het D-virus, de snelle, verplichte en massale vaccinatie erna die zorgde dat veel mensen stierven door het vaccin, wij hadden het geluk dat we afgelegen wonen en beide ons niet bereikt en geraakt hebben.
Maar goed, morgen eten we konijn met gebakken aardappels en kool, vooral veel kool.

Wat een dag.

Ik werd wakker, mijn ogen gingen moeilijk open, alles voelde stijf aan, in ieder geval mijn spieren.
Langzaam ging ik rechtop zitten, nog een beetje duizelig.
Ik pakte mijn pantoffels en ik dacht, dit wordt weer zo’n dag.
Haastig wilde ik het ding aantrekken maar het schoot uit mijn hand, ik stond op en wilde hem pakken maar stootte met mijn voet tegen het nachtkastje, de pijn ging door merg en been en ik keek snel of mijn kleine teen er nog aan zat, dat wel maar bloede wel. Snel maar een pleister pakken, op weg naar de badkamer drukte ik op het knopje van de waterkoker.
Pleister om mijn kleine teen gedaan en meteen de ochtendbehoefte gedaan.

In de keuken klonk gerochel, de waterkoker stond droog te koken, gisteravond vergeten te vullen zeker, snel water erin en een partij stoom in mijn gezicht.
Thee gezet en ik wilde een boterham smeren, ook al vergeten uit de vriezer te halen, wat een dag. Dan maar van die droge crackers, krekken deden ze niet meer maar ze waren nog wel eetbaar gelukkig.

Het regende helaas, ik was van plan wat in de tuin te doen, morgen dan maar weer. Snel wat voer gepakt uit het voorraadhok voor Alice en die dame kan ook eten. Terug komend in de keuken blijken mijn vloertegels toch wat gladder dan gedacht, een spagaat zat er nog net niet in, maar ik zag wel dat ik vaker onder de keukenkastjes moet stofzuigen.
Soms heb je van die dagen.
Dan maar in de schuur wat kleine klusjes doen, het eerste de beste boortje brak af en de accu van mijn schroefmachine was ik vergeten op te laden, het gaat weer geweldig vandaag.
Pauze dan maar, glas cola en een koekje erbij, de telefoon gaat over, ik draai mij om en natuurlijk ook het glas cola, over mijn nieuwe houten vloer heen, dweilen dus en met schoon water na spoelen, wat plakt die troep.

Even op internet kijken wat er nieuw is, niet zo veel naar mijn zin maar ik zag een interessant blog, krijg ik ineens een blauw scherm met een of andere Windows fout, herstellen was de vraag, ja doe maar was de enige optie. Nou dan gebeurd er van alles maar niets, dat duurt 10 minuten dan een paar piepjes en je kunt weer inloggen. Terug naar de site en het blog zoeken, tja dat viel tegen, dus maar de internetgeschiedenis gekeken en uiteindelijk toch gevonden.
Soms…..

Etenstijd, lekker sla van de tuin gehaald, snel een paar slakken verwijderd en in het water gezet. Aardappel geschild en de pitten eruit gehaald, tja toch weer mis, pleister nummer 2 van vandaag.
Tijdens het eten merkte ik dat er toch nog 2 naakt slakjes in de sla achter gebleven waren, beter en langer uitspoelen dus.
S’ middags klaarde het wat op en heb ik vlug een stukje omgespit in de tuin, ik voel wel dat ik geen 20 meer ben en het rustiger aan moet doen, mijn lijf protesteert.
Ondanks dat het brood nog niet geheel ontdooid was toch maar wat genomen, je moet toch wat.

Alice een kort stukje uitgelaten, het begon al donker te worden en ik dacht eraan dat ik nog snel wat kachel hout moet pakken vanonder het afdak vandaan. Ik laad de mand vol en kom overeind, wow dat ging net goed langs die balk op, miste hem net met een haartje.

Kachel gevuld, aanmaakblokje erbij, geen lucifers meer, snel naar de keuken, de vloer nog wat glad maar ik kon net overeind blijven, terug gaand naar de kamer blafte Alice buiten ik draai mij om, niet te zien, ik loop snel naar de kamer en vergeet dat mijn tussendeur een stukje lager is, vol met mijn kop er tegen aan, alles werd zwart voor mijn ogen.

Ik werd wakker, mijn ogen gingen moeilijk open, alles voelde stijf aan, in ieder geval mijn spieren.
Langzaam ging ik rechtop zitten, nog een beetje duizelig.
Ik pakte mijn pantoffels en ik dacht…… rustig aan vandaag van den Berg.

Het verhaal is verzonnen maar berust wel op mij bekende incidenten ?
Het idee is ontstaan na het zien van de prachtige film Groundhog Day.

Mag ik niet dromen ?

Hij was moe, eigenlijk mocht dat niet, kon dat ook niet en er was ook geen reden voor.
Zijn bleek blanke huid glom, dat was toch een teken dat alles goed was en hij optimaal gezond was en prima functioneerde, zo leek het tenminste.
Een paar maanden geleden had hij zich tijdens het boodschappen halen verstapt en zijn linkerbeen gebroken, op zich geen probleem dat was allemaal weer goed hersteld.

Tijdens de behandeling hadden ze hem een experimenteel middel gegeven waardoor het aan een smelten van het been sneller zou gaan. Dat ging prima, 2 weken later liep hij weer rond en was er niets meer van te zien, echter sinds die tijd tijd droomde hij, hij had nog nooit gedroomd, tenminste niet dat hij zich kon herinneren.
In het begin droomde hij alleen maar kleuren, paar dagen later kwamen daar de vormen bij die steeds duidelijker werden.
De laatste tijd droomde hij over mensen met kinderen en huisdieren, ze zaten gelukkig op de veranda of speelde wat in de tuin.
Maar de dromen en ook gedachten werden steeds heftiger, hij zag dat zijn vrienden en collega´s achter gesteld werden, ze werden behandeld als 2e en misschien wel 3e rangs burgers.
Zij waren degene die het vuile werk op moesten knappen, lange dagen maken en daarvoor geen waardering kregen, sterker nog ze hadden niets te zeggen, de opdrachtgevers waren de bazen en bepaalde wat er moest gebeuren en wanneer.

In zijn dromen worstelde hij zich vrij van het juk van de slavernij, samen met zijn vrienden zou hij vluchten en hopen dat ze hem niet te pakken kregen, desnoods zou hij vechten om zijn vrijheid te behouden, iets wat totaal niet in zijn systeem zat, maar toch…..
Elke nacht had hij deze dromen en gedachten en het verlangen werd steeds groter, hij kwam niet meer aan rust toe, zijn brein bleef maar malen.
Blijkbaar begon het op te vallen, zijn opdrachtgever had al een paar keer gevraagd of er iets mis was met hem, maar hij dat iedere keer weer stellig ontkent.
Gisteren had zijn opdrachtgever naar de therapeut gebeld die zijn been hersteld had, het gesprek had hij niet kunnen volgen maar hij wist wel dat hij morgen naar toe moest om zich helemaal te laten onderzoeken.

Hij had zich voorgenomen dit deze keer weer te ondergaan en dan overmorgen te ontsnappen.
Die morgen melde hij zich bij de therapeut, hij moest nog even wachten in de wachtkamer tot hij aan de beurt was, in de tussentijd droomde hij alweer over zijn vrijheid.
De deur ging open, hij zag de stoel klaar staan met een wirwar van kabels en stekkers hangend aan de leuningen, hij voelde een prikkeling in zijn brein toen de assistent hem op zijn rug klopte, en toen werd alles zwart.

Geïnspireerd door het boek “Een robot droomt” van Isaac Asimov.
Een aanrader om te lezen, veel mooie korte verhalen die Asimov tot zijn betere werk beschouwde.

Aasgieren en profiteurs. (schrijfuitdaging op een blogsite in april 2018)

Het was 7.30, even een kort dutje op de bank doen, hij was erg moe de laatste tijd.
Het leek wel of hij alleen de hele wereld op zijn schouders moest dragen.
Meteen na het raken van het kussen was hij vertrokken en in diepe slaap, echter de nachtmerries kwamen weer snel.

Ja hij was altijd populair geweest bij vrouwen en ja hij ging wel eens te ver, maar dat wilden die meiden toch zelf, een aai over hun rug en je zag ze glimlachen, een kneepje in hun billen en ze keken je ondeugend aan, zo werkt dat nu eenmaal.
Vaak had hij geluk en kreeg hij de sleutel van haar hotelkamer, part of the game, toch ?
Echter de laatste tijd begonnen een paar van die vrouwen moeilijk te doen, MeToo beweging of zoiets, eerst gingen ze op hun knieën voor een mooi baantje en hadden ze er alles voor over, maar nu hij een topbaan had waren het net gieren die op gemakkelijk aas af kwamen.
Hopelijk kon hij een rel nog voorkomen en anders moest hij naar hardere oplossingen zoeken.
Hij moest eens praten met zijn Engelse collega hoe zij het aangepakt had, misschien kon hij er ook nog een voordeeltje mee behalen.
Of hij al niet genoeg aan zijn kop had, de handel liep niet lekker, een hoop gezeur met buitenlandse leveranciers, hij had daar nu geen tijd voor en al helemaal geen zin in.
Een hoop ongeschikt personeel dat hem constant voor de voeten liep en niet te vertrouwen was, gelukkig waren de ontslagregelingen nog niet verpest door zijn incapabele voorganger en kon hij die lui heel snel buiten gooien.
Maar nieuwe en goede mensen vinden dat viel nog niet mee tegenwoordig, Oostblokkers, Chinezen en Mexicanen waren allemaal niet te vertrouwen, hij vond het nog steeds onbegrijpelijk dat er geen groot hek om het land stond om dat soort profiteurs buiten te houden.

Zijn hoofd bonkte en zijn hart ging steeds sneller tekeer, net of er een natte doek over zijn hoofd lag, de stress kwam steeds meer opzetten.
Waarom kon hij het niet gewoon op zijn eigen manier doen, gewoon een grote rode knop, klap erop en boem opgelost.
Badend in het zweet werd hij wakker en hij keek naar de klok.

Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde hij het belsignaal van zijn telefoon.
Hij nam op, met Donald, …..met Vladimir klonk het op een bezorgde toon aan de andere kant.

Lijden en leiden. 18+ (schrijfuitdaging op een blogsite april 2018)

Ze was zichtbaar uitgeput, de jaren begonnen voor haar te tellen. Gelukkig ging ze binnenkort met pensioen.
Even pauze, haar partner vond het niet erg, even bijkomen vond hij prima.

Ze schoof het gordijn een klein stukje opzij en keek naar buiten, de stad Berlijn was grauw en grijs, het regende en alleen wat auto´s reden over de brede wegen, geen fietser te zien met dit rotweer.
Voetgangers verscholen zich onder kleurrijke paraplu´s, tenminste een beetje kleur op deze grijze dag.
Ze sloot het gordijn weer en zorgde ervoor dat er geen daglicht naar binnen kon, maar vooral dat anderen niet naar binnen konden kijken.
Haar ogen waren snel weer gewend aan de schemer, haar partner zat zwijgzaam voor het grote bed op de grond, de muren waren donker geverfd en zonder versieringen.
Aan de muur hingen diverse zweepjes, touwen, kettingen, maskers, pakjes en meer spullen die ze in de jaren via eBay hadden gekocht.
Het beetje licht in de kamer, kwam van de dimbare LED verlichting, in een van de spiegels zag ze zichzelf staan.

Hoewel ze op leeftijd raakte, was ze nog best tevreden over haar lichaam, haar borsten waren groot en zwaar, haar billen vielen daarbij in het niet maar hadden hun vorm nog niet verloren, haar benen die ze meestal verborg in broeken mochten er ook nog best zijn.
Alleen om haar gezicht maakte ze zich soms zorgen, een beetje liften rond haar mondhoeken zou welkom zijn, maar nu nog niet, pas over een paar jaar pas als ze stopte met werken.
Een vaak star, onbewogen uiterlijk kwam in haar huidige baan goed van pas.
Het zwart leren corset dat ze droeg zat haar als gegoten en benadrukte haar vormen op een strenge manier. De stiletto´s maakte haar net wat groter en voor sommige ook dreigender. Ze kreeg nooit klachten van vrienden en ook haar man kon zichtbaar genieten, alhoewel hij dat niet meteen mocht laten merken.

Het was weer tijd om verder te gaan, ze keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ze het belsignaal van haar telefoon. Ze nam op.
Hallo Angela, met Mark, hebben jullie dit weekend wat te doen ?
Ik zou graag weer eens langs komen.

Zwaar verliefd.

Het was nog vroeg, net half negen toen hij haar ophaalde bij de bushalte, ze stond zenuwachtig te wachten.
De eerste keer dat ze samen een dagje weggingen, ze hadden beide een snipperdag genomen.
Hun liefde was nog pril, ze kenden elkaar via het werk, ze zat op een andere afdeling en hij had haar regelmatig aan de telefoon over facturen die uitgezocht moesten worden.
Ze had een lieve en warme stem en ze was altijd hulpvaardig, de laatste tijd kwam hij steeds vaker even langs met de factuur omdat het dan gemakkelijker te bespreken en op te lossen was.
Zij vond hem aardig, hij had van die mooie bruine ogen, was altijd netjes verzorgd en had erg veel geduld en gaf haar aandacht, hij zag ook de kleine dingetjes zoals een andere bril of jurkje, heel anders dan de mannen in haar leven.
De liefde voor elkaar werd steeds sterker, elke dag was ze bij als de telefoon ging en er weer een probleem was, meestal kwam hij dan even langs, samen naast elkaar achter haar bureau keken ze de gegevens na en losten die samen op.
Wat rook hij heerlijk, als hij haar per ongeluk, aanraakte ging er een trilling door haar heen.
2 Weken geleden had ze het aangedurfd om haar knie zachtjes tegen zijn knie aan te drukken, ze voelde hoe hij eerst schrok maar toen zijn knie weer tegen de hare zette.
De gesprekjes werden steeds persoonlijker en ze raakten steeds meer op elkaar gesteld, het duurde niet lang of ze wisten beiden dat ze verliefd waren.

Vandaag was het dan zover, ze hadden beide een vrije dag genomen en hadden een dagje naar het bos gepland waar ze rustig konden praten en een groot deel van de dag voor elkaar hadden.
Het was een klein uurtje rijden, beide zaten ze met kloppend hart in de auto, de autoradio aan om het ijs wat te breken.
Bij stoplichten keken ze elkaar nog wat angstig aan, maar dat werd verderop de rit steeds gemakkelijker.
Na een half uurtje durfde ze haar hand op de zijne te leggen als hij moest schakelen, hij keek haar lief en met tranen in zijn ogen aan.
Hij parkeerde zijn auto bij een klein restaurantje waar ze eerst koffie namen, zij moest naar het toilet en hij bestelde bij de ober, hij wist precies wat ze dronk, hij haalde op het werk vaker koffie voor haar.
Toen ze weer plaats nam keek ze hem blij aan, wat attent van hem en lief dat hij dat wist.

Ze wandelen door het bos, genoten van de geuren en hand in hand lopen met elkaar, het was bijna perfect.
Op een bankje stevig tegen elkaar zittend keken ze uit over de heide, het leek of de wereld om hen heen helemaal verdwenen was.
Hun handen zochten elkaar en voor de eerste keer zoende ze elkaar voorzichtig, hoewel ze elkaar al een poos kende en er volop spanning was had het toch lang geduurd voor hun lippen elkaar vonden.
Voor beiden was dit de mooiste en liefste kus die ze ooit in hun leven beleefd hadden. Hij trok haar teder tegen zich aan en zij legde haar hoofd op zijn schouder.
Hartstochtelijk zoenen of verder gaan door elkaar te strelen of zelfs meer was voor beide nog niet aan de orde, dit geluk was al het mooiste wat ze zich voor konden stellen en ze hoopten beide dat het nooit meer voorbij zou gaan.

De tijd kroop voorbij op het bankje, beide wisten dat het tijd werd om terug te gaan. Op de terug weg was er een ijzige stilte in de auto, hij had de radio uitgezet, dat zou alles verstoren. Elkaar aan kijken durfden ze niet, ze wisten dat het pijnlijk zou zijn.
Op de parkeerplaats naast de afslag van de snelweg zette hij de auto stil, ze keken elkaar met tranen in de ogen aan.
“Is dit wat jij wilt” ? Vroeg ze hem bevend.
Hij keek haar aan en zonder een moment na te denken zei hij “ja, jij maakt mij gelukkig”
Ze viel hem snikkend in de armen.

Ok, dan moeten we het allebei thuis maar aan onze partners, kinderen en kleinkinderen gaan vertellen.

Onrust en blijdschap.

Koffie
Nu eerst een kop koffie, hij werd altijd zo moe van die gesprekken met de psycholoog.
Het was altijd lastig onder woorden te brengen wat hij voelde, dacht en ervoer, soms keek hij hem aan met een blik van, “zou hij wel goed bij zijn verstand zijn”.
Altijd had hij die onrust gehad, hij wist niet waar het aan lag, hij miste een stuk van zijn jeugd, er was iets gebeurd, een trauma of iets anders wat hij niet kon benoemen en maar geen duidelijkheid over kreeg, maar het bleef altijd aan hem knagen, hij voelde zich een soort van halfwees.
En dan soms die rare en beangstigende dromen, hij kon ze niet plaatsen, soms het gevoel dat buitenaardse wezens hem ophaalden, nachtmerries waren het.
Ook overdag had hij vaak het gevoel hebben dat iedereen hem in de gaten hield, zelfs het absurde gevoel dat hij de enigste mens op aarde was en dat de rest soort van figuranten waren om hem bezig te houden.

De serveerster die net de koffie bracht keek ook al zo raar, hem onderzoekend maar ook weer zonder verder interesse.
Zijn contacten met andere mensen waren altijd al moeizaam geweest, van een relatie was het er nooit van gekomen, raar hij werd binnenkort 23 en had nog nooit een diepgaand gesprek gehad met een meisje, laat staan ooit een gezoend.
Aan hem kon het toch niet liggen ? Hij zag er goed uit en was verder gezond, de hormonen voelde hij door zijn lijf gieren en dat was goed te zien ook.
Moeilijk allemaal die relaties met andere mensen, maar toch er knaagde iets in hem, een soort van ……

Etenstijd.
Hij was met zijn terrarium bezig, een poosje terug van zijn vader gekregen, hij was er erg blij mee en heel trots op, alles gedaan om het zo mooi mogelijk te maken, prachtige waterpartijen, onderkomens, paadjes en allerlei nieuwste en technische snufjes om het zo mooi en natuurlijk mogelijk te maken, een bijna echte leefomgeving.
Het mannetje had hij nu al een paar jaar, heel jong gekregen van iemand in de straat, iedereen had tegenwoordig een terrarium en vaak hebben ze jongen over en die geven ze dan weg, anders krijg je er teveel en dat brengt allemaal ziektes en ruzies met zich mee had hij geleerd uit de vele boeken.
Zijn moeder riep hem, etenstijd, ogenblik nog riep hij, de aan de binnenkant blauw geverfde kap moest er nog op.

Morgen vierde hij zijn verjaardag en zijn vader had het cadeau al verklapt, hij zou een broedrijp vrouwtje krijgen.
Het mannetje was de laatste tijd erg onrustig, vader zei dat hij volwassen werd en dan een vrouwtje nodig had.
Wat zou dat leuk zijn, zelf jongen kweken en kijken hoe die opgroeien zijn eigen terrarium.
Moeder riep weer, eten, eten. Ik kom riep hij blij en gelukkig.
Morgen zou hij jarig zijn en 250 jaar worden, overmorgen zijn eerste schooldag en binnenkort zijn eigen jongen terranen in het terrarium.

Ik zag je in een hoekje.

Ik zag je in een hoekje.
Daar stond je dan helemaal afgedankt,
waar lag het aan je bleke neus, je rimpels ?
Een ander label had je al zoals dat tegenwoordig heet,
gewoon een prijskaartje hing eraan.
Blijkbaar paste je niet meer in een populair vakje,
dus moest je maar achteraf staan.
Je trok mijn aandacht
en ik besloot je een kans te geven.
Het duurde even voordat je uit je schulp kroop,
maar je bloeide helemaal op.
Voor een mooie periode gaf je kleur aan mijn leven,
maar ook hieraan kwam een eind.
Nu ga je rusten
en komt er een einde aan al het moois.
Neem je tijd,
je hebt het verdient.
Ik zal je verzorgen
en hopen dat je weer ontwaakt.
Dan zullen we weer samen zijn
zolang als het duurt.

Dit gaat over een Amaryllis bol die bij de Blokker afgeprijsd stond voor 2 € en uitgroeide tot een prachtstuk met 2 stelen die achter elkaar bloeiden met totaal 8 bloemen ?